Kosogłos

Autor: Suzanne Collins
Tytuł oryginalny: Mockingjay
Wydawca: Media Rodzina
Rok wydania: listopad 2010
Kategoria: literatura młodzieżowa
Liczba stron: 376


NOTA WYDAWCY:
Katniss Everdeen wraz z matką i siostrą mieszka w Trzynastce - legendarnym podziemnym dystrykcie, który wbrew kłamliwej propagandzie Kapitolu przetrwał, a co więcej, szykuje się do rozprawy z dyktatorską władzą.
Katniss mimo początkowej niechęci, wykończona psychicznie i fizycznie ciężkimi przeżyciami na arenie, zgadza się zostać Kosogłosem - symbolem oporu przeciw kapitolińskiemu tyranowi.


ODE MNIE:
Może to zbędne i naiwne, ale pokochałam tą książkę jeszcze zanim ją otworzyłam. Suzanne Collins stworzyła coś zachwycającego! Pokazała, że mimo wszechobecnej mody na wydawanie kolejnych książek, mimo morza gniotów literackich i czytadeł tak płaskich i płytkich, że szkoda zmarnowanego papieru - jest jeszcze na świecie ktoś z nierzeczywistymi pomysłami, z wielkim potencjałem i magiczną wyobraźnia, który na dodatek potrafi esencję wyobraźni przelać na papier.

Kosogłos to nowy symbol rebelii. Tragedii przetaczającej się przez świat podzielony na dystrykty i z niesamowitą mocą rozcierającej wszystko na popiół. Nikt nie jest bezpieczny, nikt nie ma prawa żyć jeśli inni giną. Katniss przeżyła, powinna była zginąć, ale żyje.. Mała dziewczynka, która dorosła zbyt szybko, ma na swoich rękach coraz więcej krwi. Przed nią wielość decyzji i pytań, na które nie ma dobrej reakcji, dobrych odpowiedzi.. Czy w takich ciemnych czasach jest miejsce na miłość, na współczucie? Aby skończyć misję, w którą los wmieszał ją poprzez Głodowe Igrzyska, musi stanąć przed jeszcze jednym ważnym dylematem: prawda czy fałsz?

Jestem zachwycona. Czuję się tak jak wtedy gdy miałam naście lat i odkrywałam magiczny świat Harrego Pottera, bo był tak bliski moim wyobrażeniom o magii. Teraz troszkę dorosłam i świat Panem niebezpiecznie zahacza o moją rozchwianą przez czas i doświadczenia życiowe psychikę i wyobraźnię. I nie boję się tego porównania. Moment, kiedy jakieś piękno czy zamysł dotyka gołego skrawka duszy, aby pobudzić go i zamieszkać w niej, przy okazji zmieniając cały Twój świat - to ważne odkrycie. Ta książka zdecydowanie plasuję się w hierarchii ważnych momentów, bardzo wysoko.


5/5

Książę mgły

Autor: Carlos Ruiz Zafón
Tytuł oryginalny: El príncipe de la niebla
Wydawca: MUZA
Rok wydania: listopad 2010
Kategoria: literatura współczesna
Liczba stron: 200

NOTA WYDAWCY:

"Musiało upłynąć wiele lat, by Max zdołał wreszcie zapomnieć owe letnie dni,
podczas których odkrył, niemal przypadkiem, istnienie magii".


- tajemnica, groza, pierwsza miłość, przygoda, okrucieństwo i sentymentalizm
- debiut literacki Carlosa Ruiza Zafona, późniejszego autora Cienia wiatru, z roku 1993
- niesamowite przygody trzynastoletniego Maxa, jego sióstr i ich przyjaciela


Rodzina Carverów (trójka dzieci, Max, Alicja, Irina, i ich rodzice) przeprowadza się w roku 1943 do małej osady rybackiej, na wybrzeżu Atlantyku, by zamieszkać w domu, który niegdyś należał do rodziny Fleishmanów. Ich dziewięcioletni syn Jacob utonął w morzu. Od pierwszych dni dzieją się tutaj dziwne rzeczy (Max widzi nocą w ogrodzie clowna i dziwne posągi artystów cyrkowych), ale ważniejsze, że dzieci poznają kilkunastoletniego Rolanda, dzięki któremu mogą to i owo dowiedzieć się o miasteczku (np. historię zatopionego w wodach przybrzeżnych, pod koniec pierwszej wojny, okrętu "Orfeusz") i poznać dziadka Rolanda, latarnika Victora Kraya, który opowie im o złym czarowniku znanym jako Cain lub Książę Mgły, chętnie wyświadczającym usługi, ale nigdy za darmo. Coś, co dzieciom wydaje się jeszcze jedną miejscową legendą, szybko okazuje się zatrważającą prawdą. 

ODE MNIE:

Z tą książką wiąże się wiele myśli. Przede wszystkim od początku nie miałam zamiaru jej czytać - powodowała we mnie jakieś nieokreślone uczucie, które nie pozwalało traktować mi tej pozycji poważnie. Z góry poddałam się sile przeczucia, że jeśli autor wydaje tak szybko kolejne książki (skojarzenie z Coelho zrozumiałe) to nie może być to nic dobrego. Nie mówię już o grubości książki, która przerażała..
Jednak któregoś dnia byłam zmuszona (;)) przesiedzieć trochę w księgarni, więc skuszona grubością, zaczęłam szybko czytać.. Po tygodniu kupiłam i tak oto jesteśmy w punkcie wyjścia.
Książka niestety strasznie wciąga, dlatego poddałam się tej sile i po paru stronach nie miałam już wyjścia, musiałam przeczytać, i to jak najszybciej. Książka jest o magii, ale sama magią też jest. Wciąga swoimi papierowymi mackami w otchłań nierealnej i dla amatora powieści Zafona, lekko naiwnej opowieści. Zafon ma to do siebie, że zaskakuje, że jego książki kończą się dynamicznie, że przez ostatnie 100 stron ciężko się oderwać. Tworzy on za każdym razem lekko psychologiczną intrygę, aby w końcu pokazać o co chodzi i uderzyć z impetem w rozkojarzonego czytelnika. Dziś, świeżo po lekturze, cieszę się że nie uległam złudzeniu i dałam szanse Zafonowi. O ile pamiętam rok temu o tej porze przeżywałam przygody z Mariną, i wtedy byłam lekko zawiedziona naiwnością książki. Dziś z perspektywy Księcia Mgły - rozpoznaję tylko specyficzny i wyczuwalny od pierwszej strony styl pisarski, który od Księcia Mgły właśnie się zaczął. Polecam ciekawskim.

4/5

Igrzyska śmierci

Autor: Suzanne Collins
Tytuł oryginalny: The Hunger Games
Wydawca: Media Rodzina
Rok wydania: 2009 r. 
Kategoria: literatura młodzieżowa
Liczba stron: 352


NOTA WYDAWCY:
Czy zdołałbyś przetrwać w dziczy, zdany na własne siły, gdyby wszyscy dookoła próbowali wykończyć cię za wszelką cenę?
Na ruinach dawnej Ameryki Północnej rozciąga się państwo Panem, z imponującym Kapitolem otoczonym przez dwanaście dystryktów. Okrutne władze stolicy zmuszają podległe sobie rejony do składania upiornej daniny. Raz w roku każdy dystrykt musi dostarczyć chłopca i dziewczynę między dwunastym a osiemnastym rokiem życia, by wzięli udział w Głodowych Igrzyskach, turnieju na śmierć i życie, transmitowanym na żywo przez telewizję.
Bohaterką, a jednocześnie narratorką książki jest szesnastoletnia Katniss Everdeen, która mieszka z matką i młodszą siostrą w jednym z najbiedniejszych dystryktów nowego państwa. Katniss po śmierci ojca jest głową rodziny – musi troszczyć się, by zapewnić byt młodszej siostrze i chorej matce, a to prawdziwa walka o przetrwanie... 


ODE MNIE:
Naprawdę niesamowite! Zanim zaczęłam czytać, zapoznałam się z ciekawości z opiniami o książce.. no i szczerze mówiąc, te ogólne zachwyty wywołały we mnie małą irytację. No bo jak nagle książka, której tytułu nigdy wcześniej nie słyszałam, autora którego nie kojarzę.. podoba się wszystkim?
Czytając miałam mieszane uczucia. Od razu wiadomo jak książka się skończy - to jest pewne. No ale jak to wszystko zgrabnie zostanie rozegrane to już niekoniecznie.. I tak po tym jak historia niesamowicie wciągnęła mnie - tak przy końcu (kiedy skończyły się igrzyska) byłam lekko zawiedziona. To już? Tak łatwo się skończyło? Znając jednak styl pisarki przeczuwałam, że coś tu nie gra..że to wcale nie koniec. No i oczywiście przeczucie nie myliło!

Książka zachwyca, przenika, straszy, rozczula, uzależnia, nie wciąga a pożera i co chwilę zaskakuje! Naprawdę geniusz autorki jest nie z tej ziemi. Niesamowicie polecam, bo warto choć przez chwilę zakosztować takiej uczty dla oczu.


5/5

1Q84. Tom 1

Autor: Haruki Murakami
Tytuł oryginalny: 1Q84
Wydawca: MUZA
Rok wydania: październik 2010
Kategoria: literatura współczesna
Liczba stron: 480


NOTA WYDAWCY:
Polski przekład 1Q84 autorstwa Anny Zielińskiej-Elliott jest TRZECIM NA ŚWIECIE (po koreańskim i chińskim) tłumaczeniem najnowszej powieści Harukiego Murakamiego - tytuł nawiązuje do "1984" George'a Orwella; po japońsku wyraz "dziewięć" wymawia się jak angielskie Q, a q nawiązuje do słowa "question" - pytanie Podobnie jak w "Kafce nad morzem" autor rozwija jednocześnie dwa wątki - rozdziały o numerach nieparzystych opowiadają historię kobiety imieniem Aomame, a rozdziały o numerach parzystych historię mężczyzny imieniem Tengo. Oboje w dzieciństwie się znali i wszystko wskazuje na to, że znów spotkają się dwadzieścia lat poźniej. Akcja rozgrywa się w roku 1984, więc, oczywiście, można znaleźć w niej kilka odwołań do powieści Orwella. Dominujące tematy to przemoc i okrucieństwo wobec kobiet oraz działalność sekt religijnych, przedstawionych jako organizacje fanatyczne i niebezpieczne. Wątek ten zdaje się do pewnego stopnia oparty na historii sekty Najwyższej Prawdy Aum, która w 1995 roku dokonała zamachu terrorystycznego w w tokijskim metrze. Autor buduje równoległe światy i wprowadza fantastyczne postaci, jak zawsze w mistrzowski sposób zaciera granice między rzeczywistością a literaturą.


ODE MNIE:
Coś dziwnego. Nie potrafię określić się a propo tej książki. Moje odczucia są niezwykle utajnione, przyciszone. Po prostu nie wiem w jakich słowach opowiedzieć, czy książka ta podobała mi się bardzo czy może podobała się bardziej niż bardzo czy może.. To COŚ w tej książce, COŚ co znajduje się pomiędzy kartkami, ale dopiero jak za pomocą chemikaliów rozwarstwimy kartkę po kartce.. to COŚ przeraża, naprawdę bałam się. To był strach z rodzaju: niech ta książka nigdy się nie kończy. Czytanie jej to był taniec, zmysłowy, szalony, ciepły.. kartka po kartce, słowo za słowem spływało i niewiadomo jak zakotwiczało swoje znaczenie w moim umyśle. Nie wiem co takiego w sobie ma Murakami, co takiego w tej książce jest też nie wiem. Niby nic. Naprawdę, książka jest tak skomplikowana, że ciężko mi powiedzieć co w niej urzekło. O czym była książka? Teraz też już w sumie ciężko wejść w szczegóły. Wiem jedno. Została taka nieprzeciętna atmosfera, takie uczucie zagrożenie, pragnienia.. Murakami to magiczny umysł.


5/5

Moja Afryka

Autor: Kinga Choszcz
Tytuł oryginalny: Moja Afryka
Wydawca: Bernardinum Sp. z o.o.
Rok wydania: kwiecień 2008
Kategoria: literatura podróżnicza
Liczba stron: 352 + zdjęcia


NOTA WYDAWCY:
Pięć lat spędzonych w drodze. Świat niemal cały objechany autostopem „…- cztery kolejne lata minęły od chwili, gdy pisałem te słowa w przedmowie do tamtej książki. Kinga i Chopin świeżo po podróży, na skrzydłach sławy, rozrywani w całej Polsce. My w redakcji ,,Poznaj Świat” przejęci ty6m , co się właśnie rodzi. Przytłoczeni ogromem tego, co zapisała w swych zeszytach Kinga. Zauroczeni tym, jak to napisała. I dylemat: jak zmieścić to w książce?! Ona zrobiła to za nas. Parę miesięcy ostrej pracy. Z żelazną konsekwencją przeforsowała prawie wszystkie swoje , czasem zrazu wątpliwe dla nas pomysły. Odkrywaliśmy ją na nowo: delikatna, wrażliwa dziewczyna – a tak dokładnie wiedząca, czego chce. A potem gdy już miała tę książkę – dwa razy grubszą niż planowało wydawnictwo! – z jej angielskojęzyczną wersją sama, za kierownicą żółtego busa, objechała pół Europy. Właściwie – chciała zrobić to w Ameryce, powtarzając trasę przebytą z Chopinem, ale … nie dostała wizy… Ona! Ponury6 paradoks i ironia losu. ,,Świat niemal cały objechany …”. Ale nie Afryka! Wkrótce już wiedzieliśmy, że nie odpuści, chociażby tym razem miała tam pojechać sama. No i tak się stało. Żegnaliśmy ją z niepokojem. Czy to było przeczucie? Nie raczej świadomość ryzyka. I ona przecież była go świadoma, ale … skoro dotąd zawsze tak szczęśliwie prowadził ja los … P)rzez jakiś czas wyglądało na to, że tak jak i tym razem. W tym co pisała, czuło się, że jest szczęśliwa. Ale… Nie ma Kingi. Nie ma?! Jest przecież! Prochy jej na wietrze, w morskich falach Wraca w uśmiech Malaiki. Żyje w jej pamięci przyjaciół rozrzuconych po całym świecie. I w myślach, i w czynach – tych wszystkich, wciąż nowych, których inspiruje do pójścia Jej drogą. Z wiarą w ludzi i łaskawość losu. Nie, nic się nie zmieniło. Przesłanie tej książki jest takie samo jak poprzedniej. Nie bójmy się marzyć. I marzenie te spełniać. Naprawdę, wystarczy chcieć…. 


ODE MNIE:
Czytałam tą książkę z mapą.. z każdym krokiem Kingi mój palec zmieniał położenie na papierowym kawałku Afryki. Nie jest to książka pokroju Cejrowskiego, gdzie wiemy że każda strona nas zaskoczy, że będziemy się śmiać i go podziwiać. Nie jest to książka z rodzaju Pawlikowskiej.. nie ma tu zbędnych wynurzeń pseudo-poetyckich, nie ma rozwlekania tematu. Żeby nie było, bardzo cenię Cejrowskiego.. do Pawlikowskiej mam sentyment, ale jej książki do mnie nie trafiają.. Kinga Choszcz była po prostu podróżnikiem. Odważną świata kobietą z jajami. To są jej notatki, zapiski z podróży.. dziennik. Książka, która oddaje świat, który przemierzyła, takim jaki jest, bez zbędnych epitetów i kolorowania. Ktoś tu wcześniej pisał o "suchych notatkach" - a jak ma być inaczej skoro książkę napisano po jej śmierci! Jak osoba, która ma do dyspozycji tylko notatki może pisać o czymś czego sama nie przeżyła? Tak jak my w pamiętniku nie piszemy, że wypita rano kawa miała kolor tak głęboki jak cisza na środku pustyni.. tak i książka Kingi jest na temat a przy tym ciekawa. Polecam!


5/5

Gra Endera

Autor: Orson Scott Card
Tytuł oryginalny: Ender's Game
Wydawca: Prószyński i S-ka
Rok wydania: 2005 r. 
Kategoria: fantastyka, science-fiction
Liczba stron: 254


NOTA WYDAWCY:
Gra Endera zdobyła najważniejsze nagrody w dziedzinie science fiction – Hugo i Nebulę.
Wobec śmiertelnego zagrożenia z kosmosu Ziemia przygotowuje swoją broń ostatniej nadziei. Jest nią chłopiec, w którym odkryto zalążki niezwykłego geniuszu wojskowego. Czas nagli, a przyszłość dwóch cywilizacji spoczywa w rękach dziecka...

Przygody Endera będą zdobywać nowych czytelników, kiedy dziewięćdziesiąt dziewięć procent książek pójdzie w zapomnienie

Gene Wolfe

ODE MNIE:

Naprawdę niezłe! Niezłe to mało powiedziane, ale to słowo przyszło mi jako pierwsze na myśl. Książka bardzo wciąga, mimo że czytelnik może starać się prześlizgiwać między skomplikowanymi opisami manewrów i taktyki. Ponadto ma jakąś niesamowitą moc uzależniającą, po prostu czytasz bo wiesz, że każda strona Cię zaskoczy, że nie jesteś w stanie domyślić się zaskoczenia. No i właśnie - zaskoczenie jest chyba jej największym atutem. Trzyma w napięciu i gdy już wydaje się, że wszystko jest jasne i zrozumiałe, wbija w fotel. Po przeczytaniu mam wrażenie, że zbyt mało wczułam się w treść, że jednak dało się wycisnąć więcej esencji z każdej pojedynczej kartki. Nie od początku mi się podobało, ale od mniej więcej połowy.. przygoda Endera urzekła mnie kompletnie.
Nie polecam, bo i tak przeczytacie;)

5/5

Szeptem

Autor: Becca Fitzpatrick
Tytuł oryginalny: Hush Hush
Wydawca: Wydawnictwo Otwarte
Rok wydania: styczeń 2010
Kategoria: literatura młodzieżowa
Liczba stron: 328


NOTA WYDAWCY:

Czasem zdarza się miłość nie z tego świata. Naprawdę nie z tego świata...

Patch jest tajemniczy i zabójczo przystojny. Nic dziwnego, że szesnastoletnia Nora uległa jego urokowi. Niemal natychmiast w jej życiu zaczęły dziać się rzeczy, których nie da się wytłumaczyć. Chyba że...
Chyba że ktoś wie, że znalazł się w samym środku bitwy. Bitwy, którą od wieków toczą Upadli z Nieśmiertelnymi. O Twoje życie.

Ale cicho sza... Są tajemnice, o których mówi się tylko szeptem.

ODE MNIE:

Książka ta, ma to do siebie, że niesamowicie wciąga. A przecież to już połowa sukcesu! Akcja szybka, zwarta, nie ma miejsca na przydługie i rozwlekle opisy krajobrazu czy wywody filozoficzne. Wszystko jest ciekawie i zwięźle podane, a przy tym nie ma tu skrótów myślowych, nic nie jest pomijane. Niestety może jednak zbyt zwięźle podane.. książka zaskakuje, czasami można się przestraszyć, czasami można się rozczulić.. jednak moment odkrycia najlepszej karty był dla mnie w sumie ani nie oczywisty, ani nie był zaskoczeniem. Stało się to tak szybko, że nie zdążyłam się zdziwić. Całość trochę naiwna i pisana typowo w stylu młodzieżowym, więc większych przemyśleń czy wartości nie ma co się spodziewać. Niemniej - podobało mi się, miła lektura na śnieżny listopadowy wieczór;)

3/5

Sztywniak. Osobliwe życie nieboszczyków

Autor: Mary Roach
Tytuł oryginalny: Stiff: The Curious Lives of Human Cadavers
Wydawca: Znak
Rok wydania: styczeń 2010 r.
Kategoria: literatura popularnonaukowa
Liczba stron: 296


NOTA WYDAWCY:


Co dzieje się z ludzkimi ciałami po śmierci? Sztywniak to książka o czasami dziwacznych, często szokujących, ale niezmiennie fascynujących wyczynach zwłok.

Mary Roach zdecydowała się opisać - z niebywałym poczuciem humoru, ale nie przekraczając granic dobrego smaku - pośmiertne przygody naszych ciał, które są wykorzystywane do różnych eksperymentów i badań. Odwiedza krematoria, zakłady pogrzebowe, kostnice i najdziwniejsze laboratoria, by odkryć przed nami najciekawsze formy spędzania „wolnego czasu” po śmierci. Można na przykład dać się pokroić na potrzeby zajęć z anatomii, można testować wytrzymałość samochodów w wypadkach albo poddać się leniwemu rozkładowi użyźniającemu rośliny ogrodowe, a w bardziej egzotycznych miejscach globu można nawet pozwolić się zjeść lub zażyć w celach leczniczych. To książka, która umożliwi wam dokonanie najlepszych planów na zbliżającą się wieczność.

”Zwłoki to nasi superbohaterowie: niestraszny im ogień, potrafią znieść upadki z wysokich budynków i czołowe zderzenia ze ścianą. Można do nich strzelać, przejechać im po nogach motorówką - to ich nie rusza. (...) To jak mieć na usługach Supermana - byłoby strasznym marnotrawstwem rezygnować z jego potencjału i nie wykorzystywać go do rozwoju ludzkości.”

ODE MNIE:

Świetna książka. Czytając ją po pewnym czasie zapominasz, że czytasz o tym co być może Tobie się przytrafi.. (a to wcale nie są rzeczy, które chciałabyś doświadczyć), zapominasz, że to odwieczny temat tabu i przyczyna łez.. nie zwracasz uwagi na okropności tematu, nie masz możliwości być zniesmaczonym czy też obrzydzonym. Autorka opowiada o temacie śmierci jak o najzwyklejszej przyziemnej sprawie, jednak z dużą dozą humoru i należytego szacunku. Jak dla mnie momentami zbyt długie rozwlekanie tematu, ale książka jako całość jest naprawdę obowiązkowa! Polecam

4/5

Pamiętnik

Autor: Nicholas Sparks
Tytuł oryginalny: The Notebook
Wydawca: Albatros
Rok wydania: wrzesień 2007 r. 
Kategoria: romans
Liczba stron: 206


NOTA WYDAWCY:


W starym wytartym notatniku kryje się kronika pewnej miłości, która rozkwitła po zakończeniu II wojny światowej gdzieś w Karolinie Północnej. Noah Calhoun odczytuje ją wieczorami w domu opieki starej kobiecie cierpiącej na chorobę Alzheimera. Dzięki sile uczucia przeżywa na nowo cudowne chwile swojej wielkiej miłości. Przypomina sobie, kiedy w 1932 roku po raz pierwszy zobaczył Allie Nelson - ich potajemne spotkania, wspólne wakacje i trudny okres rozstania, gdy zniknęła z jego życia na czternaście lat...


ODE MNIE:


Cudowna opowieść o miłości, która potrafi pokonać wszystko.. Bardzo wzruszająca, plastyczna i sentymentalna podróż w czasy młodości Noaha i Alli. Zdecydowanie inna niż film, ale równie jak film piękna. Z tą różnicą, że w filmie w innych momentach można było się wzruszyć.
To moja druga, po "Jesiennej miłości", książka Pana Sparksa i zdecydowanie go za tą pozycję polubiłam.. Kiedy dotarłam do końca poczułam niezwykłe ciepło w środku, a na twarzy uśmiech. Każdy chciałby przeżyć taką miłość, zapewniam.


4/5

Brudny dotyk

Autor: Monika Mularczyk 
Tytuł oryginalny: Brudny dotyk
Wydawca: Prószyński i S-ka
Rok wydania: luty 2010 r. 
Kategoria: literatura piękna
Liczba stron: 336


kliknij: przeczytaj fragment


NOTA WYDAWCY:


Powieść powstała na podstawie raportu dla Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka. Opowiada o tragicznej sytuacji molestowanych dzieci w polskich domach dziecka. Autorka dotarła do dorosłych dziś wychowanków, czego efektem jest splot ich życiorysów, ubranych we wzruszającą opowieść.
Nina we wczesnym dzieciństwie zostaje sierotą. Trafia do rodziny zastępczej, w której dzieci wychowuje się, stosując ostry rygor i dyscyplinę. Mała dziewczynka zostaje brutalnie zgwałcona przez opiekuna. Stamtąd, okaleczona fizycznie i psychicznie, trafia do domu dziecka, gdzie dyrektorem jest wyrafinowany kat. Jej koszmar się powtarza. Dla Niny ucieczką staje się niezwykły, lecz coraz bardziej niebezpiecznie wciągający świat fantazji.
Na szczęście w domu dziecka dziewczynka poznaje także dwóch chłopców, Marka i Jacka. Nawiązuje się między nimi piękna przyjaźń, która trwa wiele lat. Jednak tragedia, która odbiera jej jedynych przyjaciół i jednocześnie stawia na drodze mężczyzn gotowych ją pokochać, powoduje, że Nina nie umie w życiu dokonywać wyborów. Boi się, bo nie wierzy, że potrafi kochać.


ODE MNIE:


Nie sugerujcie się opisem książki.. wątek o molestowaniu zawiera się łącznie na ok 10 stronach, a reszta to opowieść o kobiecie zniszczonej psychicznie, która przez przeżycia z dzieciństwa nie potrafi funkcjonować we współczesnym świecie, boi się ludzi, nie potrafi podejmować decyzji i ciągle ucieka. Mimo pierwszego sceptycznego podejścia i czytania jakby na siłę.. książka po paru rozdziałach naprawdę wciąga i czyta się ją przyjemnie i szybko. Nie jest to może wyżyna literatury ani pozycja z serii 'musisz przeczytać', ale wciągająca opowieść z dosyć przewidywalnym zakończeniem. Nie wiem komu polecić - myślę, że dla fanów obyczajowych historii o trudnej miłości i dużych problemach z własną psychiką.


3/5

Jesienna miłość

Autor: Nicholas Sparks
Tytuł oryginalny: A walk to remember
Wydawca: Albatros
Rok wydania: wrzesień 2007 r. 
Kategoria: literatura współczesna
Liczba stron: 208


NOTA WYDAWCY:


Jest rok 1958. Beztroski siedemnastolatek Landon Carter rozpoczyna naukę w ostatniej klasie szkoły średniej w Beaufort w Karolinie Północnej. Jego ojciec kongresmen pragnie, by syn zrobił karierę - tymczasem Landon, podobnie jak reszta klasy, nie zaczął jeszcze zastanawiać się co zrobić z dorosłym życiem. Jedynie Jamie Sullivan, cicha spokojna dziewczyna opiekująca się owdowiałym ojcem, pastorem, jest inna. Nie rozstaje się z biblią, nie chodzi na prywatki, a dzień bez dobrego uczynku uważa za stracony. Tymczasem zbliża się doroczny bal. Nie mając akurat dziewczyny Landon w odruchu desperacji zaprasza Jamie, na którą nikt dotąd nie zwrócił uwagi. Znajomość nie kończy się na balu. Wykpiwany przez kolegów chłopak początkowo unika Jamie, wkrótce jednak kontakty przeradzają się w przyjaźń, a potem w głęboką miłość. Landon odkrywa prawdziwy sens życia - naturę piękna radość, jaką sprawia pomaganie innym, ból po utracie najbliższej osoby


ODE MNIE:


Przede wszystkim nie lubię krótkich książek. Nie lubię i już, bo kiedy czytam przywiązuję się, przeżywam chwile wraz z bohaterami, staram się zrozumieć ich zachowania przez pryzmat kolejnych kilkuset stron.. a tak.. ledwo zaczęłam się zanurzać w literach - trzeba było powoli oswajać się z końcem.
Książkę czytałam po milionowym obejrzeniu filmu.. dlatego też ta ocena jest właśnie przez film/pod film/dlatego że film. Nie wiem, myślała że nigdy tego nie powiem, ale chyba pierwszy raz film wydaje mi się lepszy niż książka. Na nim się za każdym razem wzruszałam, na nim irytowałam się zachowaniami bohaterów.. a tu spodziewałam się czegoś ponad to wszystko. Nie powiem że się zawiodłam, bo książka jest miła w odbiorze i od mniej więcej połowy naprawdę mi się podobała. Jednak albo to ten pryzmat "Szkoły uczyć" albo czytałam ją w złym momencie albo mam za dużo w życiu i taka historia mnie aż tak nie porusza albo.. i to najbardziej pewne - poszukiwałam filmu w książce, a to niedobrze.
Polecam jednak, ale zdecydowanie PRZED filmem.


3/5

Kapłan

Autor: Krzysztof Kotowski
Tytuł oryginalny: Kapłan
Wydawca: Cat Book
Rok wydania: 2008 r. 
Kategoria: thriller/sensacja/kryminał
Liczba stron: 495


NOTA WYDAWCY: 
Kapłan otwiera nowy cykl książek Kotowskiego, nie związany z bohaterami jego poprzednich książek. Trudny do zaszufladkowania typ historii opowiedzianej w Kapłanie można określić jako zagadkowy thriller historyczno-przygodowy, którego akcja toczy się... współcześnie. Bohaterowie powieści poruszają się po całej Europie, ale choć uczestniczą w niemal fantastycznych wydarzeniach, tło powieści stanowi całkowicie realistyczna rzeczywistość początku XXI wieku.


ODE MNIE: 
Książka zniechęciła mnie okładką, ale zdecydowanie treść rozwiała moje wątpliwości. Czyta się bardzo szybko, płynnie, wręcz pożera się kolejne strony. Historia opowiedziana przez pana Kotowskiego zaskakuje, nie jest przewidywalna i zmusza do zastanowienia czy aby to co zostało nam zasugerowane nie jest prawdą. Zakończenie takie jak lubię - bez nachalnych emocji, szybkiej akcji i niewytłumaczalnych zwrotów sytuacji. Zdecydowanie polecam wszystkim fanom sensacji oplecionej wątkiem kryminalnym. Z dnia na dzień coraz bardziej brakuje mi bohaterów, do których przez te prawie 400 zdążyłam się bardzo przyzwyczaić. Trafia na moją półkę 'ulubione'.


5/5

Klub Martwych

Autor: Charlaine Harris
Tytuł oryginalny: Club Dead
Wydawca: MAG
Kategoria: thriller/sensacja/kryminał
Liczba stron: 386


NOTA WYDAWCY:  

Sookie Stackhouse uważa, że w jej życiu jest miejsce tylko dla jednego wampira - Billa Comptona. Niestety, nie wszystko zależy od niej. Ona i Bill ostatnio nieco się od siebie oddalili. W dodatku pewnego dnia ukochany dziewczyny znika. Przystojny, lecz groźny szef Comptona, Eric, podejrzewa, że Bill przebywa w stolicy stanu Missisipi - Jackson. Sookie musi tam pojechać i nawiązać kontakt z nadnaturalnymi bywalcami wampirzego lokalu nazywanego Klubem Martwych. Jest to niewielki elitarny bar w centrum miasta, miejsce, w którym wilkołaki, zmiennokształtni i wampiry bawią się bez przeszkód według własnych upodobań, a spośród istot ludzkich trafiają do niego tylko nieliczni. Sookie

wykorzystuje swoje zdolności i znajduje Billa, ale ponieważ do tego czasu dowiaduje się o niektórych jego postępkach, nie jest pewna - ma go ratować… czy naostrzyć kołek?

ODE MNIE: 

Pozycja dla niewymagających. Lekka książka na letnie wieczory, która swoją fabułą nie przytłacza - choć krew się troszkę leje i występują potwory wszelkiego rodzaju. Na początku wydawała mi się trochę naiwną bajką dla młodzieży, ale po kilkudziesięciu stronach zaczęłam żyć tą historią i ciekawiło mnie co jest na następnej stronie. Dla fanów serialu zdecydowanie będzie to obowiązkowa pozycja, a dla reszty wciągająca bajka o wampirach. Niemniej moje odczucia mogą być spowodowane tym, iż tą 3 część przeczytałam jako pierwszą - dlatego nie przywiązałam się do bohaterów, a sama historia nie była dla mnie kontynuacją, a czymś zupełnie nowym. Niemniej 'fajna' książka.

3/5

Tajemnice wydarte zmarłym

Autor: Emily Craig
Tytuł oryginalny: Teasing Secrets from the Dead
Wydawca: Znak
Kategoria: literatura faktu
Liczba stron: 304


NOTA WYDAWCY: 

Tajemnicze zwłoki wyłowione z rzeki. Zagadkowe kości znalezione w łożysku górskiego strumienia. Zwęglone szczątki ludzkie w spalonej leśnej chacie. W takich przypadkach policja zwykle wzywa Emily Craig, antropologa sądowego stanu Kentucky. Doktor Craig w swej pracy zajmuje się badaniami kości i szkieletu. Na tej podstawie stara się ustalić prawdziwe przyczyny czyjejś śmierci i pomaga w ustaleniu tożsamości niezidentyfikowanych ofiar.
Autorka opisuje kilkanaście śledztw, w których brała udział, poczynając od pojedynczych morderstw, kończąc zaś na masowych tragediach jak masakra na farmie Waco w Teksasie czy zamach na World Trade Center. Opowiada o tym, jak dokonuje rekonstrukcji twarzy bestialsko zamordowanej kobiety, bada kości nieznanego mężczyzny znalezione wysoko w górach - czy należały do bezdomnego włóczęgi czy też do biznesmena, który zaginął w niewyjaśnionych okolicznościach. Czasem jej praca dotyczy nierozwiązanych spraw sprzed wielu lat, jak choćby w przypadku „Brezentowej Panny”, młodej dziewczyny zamordowanej przez nieznanego sprawcę jeszcze w latach sześćdziesiątych. Do najbardziej osobliwych śledztw w jej karierze należało jednak rozwikłanie zagadki tajemniczej nogi znalezionej na gruzach wysadzonego w powietrze budynku federalnego w Oklahoma City.
Zapraszamy do lektury o niezwykle dramatycznej, ale także ekscytującej i często zaskakującej pracy antropologa sądowego i o tym, jakie sekrety skrywają zmarli.


ODE MNIE: 


Nie jest to typowa powieść kryminalistyczna. Nie odkryjemy tutaj żadnej zagadki, bo zanim zaczniemy myśleć nad jej rozwiązaniem, zdążymy już o nim przeczytać, i to często pod koniec tej samej strony! Wszystko mamy podane jak na tacy, wystarczy tylko czytać. Ale nie jest to książka do zaczytywania się, do rozmyślania, nawet nie ma miejsca na dreszczyk emocji - to nie to! Więc czym jest, bo z samej choćby okładki można by wywnioskować właśnie tak? 


Jest to zgrabny wycinek biografii, swego rodzaju dziennik, pamiętnik. Tak bym to nazwała, chociaż oczywiście tą formą nie jest, ma tylko pewne charakterystyczne cechy. 


Pani Emily Craig - doktor antropologi sądowej, przedstawia nam na kartkach tej książki parę wycinków ze swego życia. Zaczyna od wspomnień czyli jak to się wszystko zaczęło, a następnie wraz z nabywanym doświadczeniem przechodzi do coraz to trudniejszych spraw. W końcu kończy na prawdopodobnie największej. Bez zbędnych epitetów, przydługich rozwodzeń z natury filozoficznych, bez wyniosłości i dystansu, opowiada nam jak właściwie wygląda praca antropologa. Co najlepsze, wszystko opisuje ze szczegółami! Do tego stopnia że wyczucie zapachu, o którym pisze, po 10 stronach nie jest już takie abstrakcyjne. Opowiada zarazem w taki sposób, żebyśmy przypadkiem nie utwierdzali się dalej w przekonaniu, że sprawę kości sprzed 30 lat można rozwiązać w 30 min stosując magiczne techniki z laboratoriów CSI Miami czy Nowy Jork. 


Książka aż roi się od ciężkich opisów, fachowych nazw i emanuje brakiem emocjonalności.. mimo tego czyta się bardzo szybko. Wciąga. Rozbudza ciekawość i wyobraźnię, ale nie zniesmacza. Przestaje przerażać już od pierwszej strony. Czyta się jak dobry kryminał, chociaż od początku wiadomo, że nim nie jest - to wszystko kiedyś się wydarzyło. Ci ludzie naprawdę nie żyją, to ich kości naprawdę badamy razem z autorką. Ale to uzmysłowimy sobie dopiero na końcu, to nie o to tutaj chodzi. 


Mam wrażenie, że autorka chciała poniekąd, poprzez tą książkę, oddać hołd tym wszystkim ofiarom oraz samemu zawodowi jaki reprezentuje. Tym pierwszym poprzez upamiętnienie, poprzez ożywienie tych zagrzebanych i zapomnianych kości, poprzez uczłowieczenie. Temu drugiemu poprzez próbę pokazania światu, że antropolog, że kości.. że to nie zabawa - to naprawdę ciężki i odpowiedzialny zawód, który nie ma nic wspólnego z popularyzowanymi ostatnio kreacjami gwiazd CSI.

4/5

Droga

Autor: Cormac McCarthy
Tytuł oryginalny: The Road
Wydawca: Wydawnictwo Literackie
Kategoria: fantastyka, science - fiction 
Liczba stron: 268


NOTA WYDAWCY: 
Ostatnie chwile naszej planety. Ostatni ludzie – krwiożercze bestie. Ostatnie ślady naszej cywilizacji – puszka coca-coli i strzępy starych gazet. Piekło apokalipsy spełnionej w uhonorowanej Nagrodą Pulitzera powieści Cormaca McCarthy’ego. Tę książkę czyta się ze ściśniętym gardłem i pełnym przerażenia zachwytem…
W przyszłości, która może zdarzyć się jutro lub za tysiąc lat, nastąpił straszliwy kataklizm, który zniszczył naszą cywilizację i większość życia na Ziemi. Wszędzie zgliszcza i ciemność. Kamienie pękają od mrozu. Ani jednego ptaka, ani jednego zwierzęcia, gdzieniegdzie tylko bandy zdziczałych kanibali. Na tle martwego pejzażu dwie ruchome figurki – to ojciec i syn przemierzają zniszczoną planetę. Przed nimi pełna niebezpieczeństw droga w nieznane, wokół nich – świat umarłej nadziei, rozpaczy, strachu, a w nich – wciąż tląca się miłość…


ODE MNIE:

Niesamowita.

Przerażająco smutna.

Okropnie ciążąca na duszy.

W zasadzie to jedna z tych pozycji, o których nie chciało by się pamiętać. Jedna z tych książek, gdzie ani przez chwilę nie zazdrości się bohaterom, gdzie nie ma miejsca nawet na współczucie.. to wszystko tak poraża, że czyta się z zapartym tchem żeby.. no właśnie. Po co czyta się tą książkę do końca, dlaczego tak szybko przewraca się kolejne kartki, dlaczego.. skoro podświadomie doskonale zna się zakończenie. Mimo, że w głębi duszy liczy się na to, że może za kolejnym zakrętem, może kolejnego dnia.. ale nie, nic się nie zmienia, bo zmienić się nie może. Przez całe 300 stron zastanawia ten niesamowity upór, ta ludzka chęć życia i walki. Dlaczego warto walczyć, dlaczego się nie poddać, dlaczego akurat ten cel który obrali jest tym właściwym i dlaczego drugi człowiek dla człowieka jest takim zagrożeniem w obliczu katastrofy? To jedna z tych książek, która nie kończy się dobrze. Kończy się względnie, bo jak taka opowieść mogłaby zakończyć się szczęśliwie.

Uderza styl pisarski. Taki jakby małostkowy. Oszczędny w dialogach. Brak rozdziałów potęguję beznadzieje. Ogólnie mało się dzieje, książka wypełniona jest niesamowicie wymownymi i płaskimi obrazami, które zastępują dialogi, opisują idealnie uczucia i zasmucają. Te ciągnące się strony, niepodzielone jakkolwiek, dają wymowne skojarzenie z drogą, którą przemierzają Mężczyzna i Chłopiec. Oboje bezimienni, bo czy w takim świecie liczy się osobowość. Nic się nie liczy. No może.. Miłość się liczy.

5/5